Huize Impulsief 1.2 : Londen
Joyce en ik zijn zo impulsief qua aankopen of dingen beslissen, dat niet alleen Joyce, maar ook ik er een hele categorie aan kan wijden. Elke keer zeggen we dat we voortaan beter gaan nadenken voor we iets kopen of besluiten, maar bij ons werkt dat gewoon niet. Het levert in ieder geval elke keer weer spannende momenten op. Of een concert naar een artiest, die klinkt alsof een kat op zijn staart getrapt wordt.
Joyce wordt 22 november een kwarteeuw oud, ja een kwarteeuw. Omdat Joyce zo ontzettend gek is op verjaardagen (vooral die van haarzelf), hebben we in goed overleg besloten dit jaar ergens heen te gaan op de verjaardag van Joyce, om er zeker van te zijn dat niemand, maar dan ook echt NIEMAND, het idee heeft om iets voor haar te organiseren (behalve een reisje dan). Na wat wikken en wegen zijn wij tot de conclusie gekomen dat Londen de plek wordt waar we de verjaardag van Joyce, met z’n tweeen gaan vieren. Nu ben ik zo iemand die alsnog een verrassing wil bedenken, en iets leuks wil organiseren op de plek van bestemming. Na wat googlen en intensief speurwerk, kwam ik tot de ontdekking dat Matt Corby een concert geeft in Londen, precies in het weekend dat wij naar Londen gaan. Toeval bestaat niet! Om het even snel uit te leggen, maar niet meteen te zeurderig over te komen, weet iedereen die mij goed kent, dat ik totaal, maar dan ook echt totaal, geen fan ben van Matt Corby. In tegenstelling tot Joyce, die een compleet altaar heeft in gericht voor de man. Ter mijn verdediging: de man klinkt als een kat die op zijn staart getrapt wordt. Maar ik ben de moeilijkste niet en omdat ik Joyce een leuke verjaardag gun, ben ik toch gaan kijken naar kaarten. .. Wat denk je? Uitverkocht! Helaas !:)
Nu is het alleen zo dat Joyce ook een ware detective is en ook tot de ontdekking is gekomen dat Matt Corby een concert geeft in Londen, wel bleek dat de prijs van een gemiddeld kaartje in de doorverkoop, duurder is dan een tweedehands auto en moest zelfs Joyce (stalker-achtige fan) constateren dat deze prijs toch echt te hoog is. Maar ja, ik streek nog een keer over mijn hart (letterlijk, van opluchting) en wist Joyce te vertellen, dat oome Matt ook in Birmingham een concert geeft, maar dan een dag later. Even voor de niet topografisch onderlegden onder ons, Londen ligt 160km van Birmingham. Enfin, Joyce was uitzinig, en begon haar zoektocht naar kaartjes en jawel na een paar minuten zoeken en wat hulp van ondergetekende, vonden we kaartjes voor Birmingham die geen waarde hadden van een zeventienkaraats armband en zowaar betaalbaar zijn.
Joyce heeft, die in de herfst nogal wat vrouwelijke trekjes heeft (huilbuien om schattige katten, vallende blaadjes en kilo’s chocolade kan eten) in al haar opwinding de kaartjes gekocht. Het enige wat we nog niet hadden was een verblijfplaats, vervoer en een planning. Gisteren zijn Joyce en ik er even rustig voor gaan zitten, en kwamen we er achter dat overnachten in Londen ontzettend prijzig is, want we moeten er ook nog met de trein heen (omdat Joyce vliegangst heeft). Nu hebben we dus besloten om met de trein via Londen naar Birmingham te gaan, daar het concert te bezoeken, na het concert in Birmingham te overnachten, om de dag erna vroeg weer terug naar Londen te gaan. Daar hebben we dan tot vijf uur ‘s middags de tijd om even rond te lopen, voordat onze trein richting Nederland weer vertrekt. Allemaal superstom gepland, alleen maar omdat Joyce per se die kaartjes moest kopen.
‘Je kan nu nooit zeggen dat ik niks voor je over heb’, zei ik gisteren geinend tegen Joyce. Misschien valt het allemaal wel mee en stel ik mij een beetje aan voor het concert en ben ik na afloop mega fan…..
Wordt vervolgd…