Huize impulsief I: Londen
Milan en ik zijn zo impulsief qua aankopen of dingen beslissen, dat ik er een hele categorie aan kan wijden. Elke keer zeggen we dat we voortaan beter gaan nadenken voor we iets kopen of besluiten, maar bij ons werkt dat gewoon niet. Het levert in ieder geval elke keer weer spannende momenten op. Of een tatoeage.
Zodra de blaadjes van de bomen vallen, de zon zich minder vaak laat zien en het buiten grauwer en kouder wordt, verander ik vaak in een emotioneel wrak. ‘s Winters wordt dit minder, maar in de herfst zit ik eigenlijk altijd met mezelf en mijn emoties in de knoop. Laten we het op een herfstdepressie houden. Om het even snel uit te leggen, maar niet meteen te zeurderig over te komen: ik huil dan gewoon heel veel. Om mooie muziek, om documentaires over de vee-industrie, als één van de katten iets schattigs doet… Gewoon aanstellerij, maar het is wel irritant. En het beïnvloedt bepaalde beslissingen die je beter misschien niet had kunnen nemen.
Over twee weken ben ik jarig. Laten we even voorop stellen dat ik geen fan ben van het vieren van verjaardagen, puur omdat ik niet graag in de belangstelling sta en omdat ouder worden niet mijn hobby is. Ik blijf het liefst voor altijd 18, maar we weten allemaal dat dat niet gaat. Milan en ik hadden daarom het idee opgevat om in het weekend van mijn verjaardag een weekendje weg te gaan naar Londen of Parijs. Zo doe ik in ieder geval iets leuks, behalve alleen maar jarig zijn.
Mensen die mij kennen weten dat ik een enorme fan (lees groupie) ben van Matt Corby. Laat het nou net zo uitkomen dat meneer Corby een concert geeft in Londen, precies in het weekend dat wij van plan zijn ook die kant op te gaan. Toeval bestaat niet! Het enige probleem is dat het concert is uitverkocht en kaartjes voor meer dan de driedubbele prijs op internet worden aangeboden. Om een lang verhaal kort te maken: de driedubbele prijs die voor het concert in Birmingham wordt gevraagd, viel in mijn ogen nog wel mee. Dus wat doe ik tijdens mijn herfstdepressie huilbui? Juist, ik denk ‘fok it’ en ik koop gewoon die veel te dure kaartjes. Zo’n kans om mijn grote idool te zien, krijg ik nooit meer. Ik was alleen even vergeten dat we nog helemaal niets geboekt hadden voor Londen en dat Birmingham zo’n 2 uur met de trein is vanaf Londen.
Gisteren zijn Milan en ik er even rustig voor gaan zitten, en kwamen we erachter dat overnachten in Londen ontzettend prijzig is. Prijzig genoeg om het niet te doen, want we moeten er ook nog met de trein heen. Maar ik had al wel concertkaartjes gekocht (welke vanuit Engeland nog naar ons opgestuurd moeten worden, maar dat is een ander verhaal). Nu hebben we dus besloten om met de trein via Londen naar Birmingham te gaan, daar het concert te bezoeken, na het concert in Birmingham te overnachten, om de dag erna vroeg weer terug naar Londen te gaan. Daar hebben we dan tot vijf uur ‘s middags de tijd om even rond te lopen, voordat onze trein richting Nederland weer vertrekt. Allemaal superstom gepland, alleen maar omdat ik per se die kaartjes moest kopen.
‘Je kan nu nooit zeggen dat ik niks voor je over heb’, zei Milan gisteren geinend tegen mij. Milan heeft namelijk echt een hekel aan de muziek en vooral de stem van Matt Corby. Toen moest ik hem wel gelijk geven. Want wie gaat er nou vrijwillig naar een concert in het buitenland, van iemand wie je verschrikkelijk vindt?
Dit verhaal wordt ongetwijfeld vervolgt.