Tweestrijd door Sinterklaas

Ondanks dat Milan en ik bijna zes jaar samen zijn, hebben we er nooit aan gedacht om kinderen te nemen. We hebben het er wel over gehad, maar we voelen allebei niet de behoefte om binnen nu en een bepaalde tijd ouders te worden. Milan is druk met school en zijn werk, en ik heb eigenlijk gewoon een hekel aan kinderen. (En ik zou mijn kinderen ook niet in een wereld als deze op willen laten groeien, maar dat is een ander verhaal.) Sinds een paar weken hebben we een extra reden ontdekt waarom we geen kinderen hebben, namelijk: Sinterklaas.

Sinterklaas en ik hebben een haat-liefdeverhouding. De goedheiligman en ik liggen elkaar gewoon niet zo. Dat heb ik met meer mensen, maar door deze man ben ik in tweestrijd met mezelf. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders mij ooit hebben voorgelogen over het bestaan van deze bebaarde man. Misschien dat ik er óóit wel in heb geloofd, maar dat is niet heel lang geweest. ‘Papa en mama doen die cadeaus in je schoen’. Klaar. Opgelost. Hierdoor ben ik een pro geworden in het bewaren van geheimen, want ik mocht dit van mijn ouders niet tegen de kinderen in mijn klas zeggen. Zij geloofden namelijk wel nog gewoon, en mijn ouders vonden wel dat dat gerespecteerd moest worden. Prima, toch? En ja, natuurlijk wilde ik cadeaus en heb ik wel eens bij die oude viezerik op schoot gezeten, maar ik zag toen ik oud genoeg was ook wel dat dat toen gewoon een goede vriend van de familie was, die zich in een outfit van de sint had gehuld. Maar ik zei niks.

Milan daarentegen is wel opgevoed met het idee dat Sinterklaas bestaat. Hij heeft ook alleen maar goede herinneringen aan het sinterklaasfeest. De gedachte aan een oude man in een jurk, brengt bij Milan alleen maar vreugde naar boven. En daar begint dan meteen de discussie.

Ik koester wrok tegen Sinterklaas, omdat ouders hierdoor moeten liegen tegen hun kinderen. Ik hou daar niet van, maar dat zal ook wel door m’n opvoeding komen. Milan heeft alleen maar blije herinneringen aan de Sint. Milan denkt ook dat ik Sinterklaas zo haat omdat ik nooit heb geloofd in het sprookje, en daarom al van jongs af aan vrij cynisch ben over de Spaanse paardenlover. Ik heb nooit de spanning gekend van de aankomst met de stoomboot of het idee dat hij elk moment een cadeau in onze schoen kon stoppen.

Je begrijpt dat Milan wil dat onze toekomstige kinderen wel gewoon geloven in een sprookje en worden voorgelogen, om ze dan op een zekere leeftijd weer teleur te stellen. Ikzelf wil gewoon eerlijk zijn en niet meedoen aan die onzin. Wij komen er niet uit. Dus, zo lang Sinterklaas bestaat, geen Smartman Junior. Dan toch nog maar een kitten. Heb je ook dat gezeur niet mee.

 

(Overigens hebben we gisterenavond wel gewoon het sinterklaasfeest gevierd, inclusief cadeaus, surprises en gedichten. Het was een hartstikke leuke en supergezellige avond, dus is die oude man toch nog ergens goed voor. Dank u, Sinterklaasje.)