Personal Body Plan na negen maanden en één dag
Vandaag ben ik precies negen maanden en één dag bezig met Personal Body Plan, en ik had er véél eerder mee moeten beginnen. Kijk dan hoe dun ik ben!
Nee, maar even serieus. Het is zo veel meer dan afvallen en dun zijn. Het is je goed voelen, investeren in jezelf. Ik zit veel beter in mijn vel. Vroegâh was ik eigenlijk elke dag chagrijnig, moe en lui. Nu nooit meer, op een enkele dag na. Maar iedereen heeft z’n dag wel eens niet, toch? Zelfs Milan zegt het, en dat vind ik dan wel weer beschamend. Wat een kwaliteiten moet ik eigenlijk hebben, als hij nog steeds bij me is, ondanks dat ik dus altijd humeurig was.
Ik heb heel veel aan de motiverende woorden van mijn lieve coach Linda gehad. Zij heeft mij door al mijn moeilijke momenten gesleept, en was oprecht trots op me als ik weer was afgevallen of centimeters kwijt was qua taille of heupen. Ook was het fijn iemand te hebben om m’n frustraties over lovehandles mee te delen. Of om te vertellen hoeveel spijt ik had van het opeten van een héle reep chocolade. Helaas werd het haar te druk om te blijven coachen in combinatie met haar werk, dus heb ik sinds deze week een nieuwe coach. Het voelt eigenlijk wel raar. Negen maanden lang heb ik lief en leed gedeeld met Linda, en nu is zij weggevallen. Het voelt een klein beetje alsof m’n verkering uit is. Klinkt dramatisch, maar dat is het ook wel een beetje.
Ik ga vier keer per week naar de sportschool, en daar hou ik me braaf aan. Zelfs als ik geen zin heb, ga ik. Dan is ‘het regent, dus ik ga écht niet fietsen’, geen goed excuus. En het geeft een fantastisch gevoel als je met tegenzin naar de sportschool gaat en dan uiteindelijk een heerlijke training achter de rug hebt. Dan ben ik echt blij dat ik ben gegaan.
(De blog over de spijt van dat plaatje op mijn been volgt ooit nog wel. Het gaat hierbij om dat oranje ding, de foamroller. Je vriend en vijand in één. Maar dan ook echt.)
En ja, ook ik heb soms mijn zwakke en slechte momenten. Vaak vraag ik me af waarvoor ik het allemaal doe, terwijl dat de raarste gedachte is die ik kan hebben. Ik doe het namelijk voor mezelf, en voor niemand anders. Ik voel me beter dan ooit. Ik ben actiever en sta positiever in het leven. Ik heb bijna nooit meer last van paniekaanvallen en voel me een stuk minder depri. En ben ik toch boos of chagrijnig? Dan kan ik dat er allemaal uitgooien in de sportschool. Ook vind ik het elke dag weer een uitdaging om m’n voeding goed te krijgen en zo gezond maar voedzaam mogelijk te koken. En ja, duh, natuurlijk eet ik nog wel eens een pizza, een Twix, een hele chocoladeletter (in één keer, ja echt), een zak chips of patat met een kroket en een flinke klodder mayo. Het leven moet wel leuk blijven. Maar dat ik heb ik geleerd in die negen maanden, dat je ook moet blijven genieten.
Deze blog gaat eigenlijk helemaal nergens over. Ik wilde eigenlijk gewoon even laten zien wat ik in negen maanden heb bereikt. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn, want mijn billen en heupvetjes kunnen nog wel wat strakker, maar ik ben op de goede weg. Op naar de volgende negen maanden! (En nee, mam, ik sla niet door.)
(Alle foto’s in dit bericht zijn klikbaar.)