Bio-bitch Joyce weer even aan het woord over diertjes

Al ruim drie jaar eet ik geen vlees en vis meer. Ik kan me ook niet meer indenken dat ik dat ooit wél gedaan heb, denk ook niet dat ik het nu nog weg zou krijgen. En ja, natuurlijk mis ik dat soms. Ik was gék op een lekkere eendenborst met rodewijnsaus, kon vier goulashkroketten tegelijk in mijn mond stoppen en er nog van genieten ook, en als het woord ‘shoarma’ viel na een avondje stappen, zat ik al binnen met mijn mondhoeken vol knoflooksaus.
Maar na een tijdje went dat, en ook de mensen uit je omgeving wennen eraan dat jij nét even iets anders wil eten dan de rest. En dat is prima, zo lang je er maar niemand mee lastigvalt.

De laatste tijd wil ik er mensen wél mee lastigvallen, alleen maar vanwege de hypocrisie die er af en toe ontstaat. Kijk, sinds december ben ik me steeds meer gaan verdiepen in het veganisme sinds ik een documentaire heb gezien over de bio-industrie. Veganisme is een vies woord, dat merkte ik al wel. Jezelf bestempelen als veganist betekent in de ogen van de ‘normale’ mens vaak dat je je ongewassen haar zichzelf in dreadlocks laat vormen en je alleen nog maar sandalen met dikke sokken en rokken gemaakt van oude gordijnen mag dragen. Jammer dat dat beeld er is, want ik volg veel blogs en pagina’s op social media van veganistische meiden, en zij zijn hipper dan ik. En zij zijn vegan, dat klinkt meteen ook iets hipper en gezelliger.

Maar even over die hypocrisie, hé. Herinnert u zich het verhaal over cosmeticamerk Mac, die allesbehalve dierproefvrije producten verkoopt? Of een coyote aan een paal vastgemaakt met een touwtje, welke kapot wordt geschoten voor zijn vacht? Of het verhaal dat konijntjes uit de dierenwinkel die niet worden verkocht, naar een dierentuin worden gestuurd, daar vergast worden en vervolgens eindigen als voer voor de cheeta’s? Och, mensen, je had toen eens op Twitter en Facebook moeten kijken. De berichten werden massaal gedeeld, men claimde het cosmeticamerk te boycotten, nooit meer bont te dragen en konijntjes niet meer bij een dierenwinkel te kopen. Ook werd er opgeroepen nóóit meer naar een dierentuin te gaan, omdat je hiermee het moorden van konijntjes alleen maar stimuleert. Ik heb gegrinnikt. Er volgden hevige discussies over dierenleed en het welzijn van diertjes. ‘Ik word hier verdrietig van’, was een veel voorkomende reactie. Maar dan vraag ik mij af, wat zouden deze mensen tijdens de kerstdagen ‘s avonds op tafel hebben gehad? Een lekker sappig konijntje, welke wekenlang gecrepeerd heeft in een veel te klein hok? Of een lekkere plofkip, die door haar poten zakt omdat het beest zó is vetgemest dat deze niet eens meer normaal kan functioneren?

En ja, ikzelf ben ook hypocriet, zeg het maar. Drie jaar heb ik als vegetariër geleefd, maar wel gewoon zuivel en eieren gegeten. En dan kom ik er ‘nu pas’ achter, wat er allemaal gebeurt met die arme koeien en kippen? Tja, ik had even een eye-opener nodig, laten we het daarop houden.

Ik heb het lang weten stil te houden, en het ook half om half gedaan. Thuis wel vegan, ergens anders iets milder. Daar komt bij dat sommige mensen uit mijn omgeving nogal… heftig reageren. ‘Je draait niet door, hé?’, ‘Van wie heb je die rare trekjes toch?’, ‘Je gaat nu toch ook niet zo gedragen?’. En dan denk ik, Jezus, het is maar eten. Mensen maken zich er drukker om dan ik. Ik eet gewoon non-stop Oreo, non-stop krakelingen, non-stop Remia plantaardige mayonaise, non-stop falafel met pitabroodjes, non-stop groenteloempia’s, non-stop pindakaas, non-stop Tony’s Chocolonely puur kokos, non-stop alle fruit en groenten. Pasta, rijst, noten, wraps, noedels, aardappels, friet, brood moet ik nog doorgaan? Het leven als vegan beperkt zich echt niet alleen tot overdag een broodje avocado en ‘s avonds droge rijst met tofu hoor. Ik denk dat ik veelzijdiger eet dan ooit. Het is namelijk geen beperking, maar een uitdaging.

Wat nou als iedereen een klein beetje meer plantaardig zou gaan eten? Bijvoorbeeld die mayo van Remia. Ik proef serieus het verschil niet tussen die en de mayonaise met ei. (En sowieso, als mensen niet weten dat het 100% plantaardig is, dan eten ze het gewoon.) En als er krakelingen zonder melk bestaan, waarom dan tóch die mét melk kopen? Een betere wereld begint bij jezelf. Alles wat je de wereld en het milieu aandoet, doe je indirect jezelf aan.

Normaal ben ik overigens helemaal niet zo. Ik ben niet het type wat bij elk stuk vlees schreeuwt ‘VLEES IS MOORD!’ of bij elke omelet vertelt hoeveel mannetjeskuikens door de versnipperaar zijn gegaan omdat zij geen eieren leggen en niet goed genoeg vetgemest kunnen worden om als vleeskuiken door te gaan. Nee, absoluut niet, dat moet iedereen zelf lekker weten. Ik werk ik een keuken, ik moet werken met die producten. ‘s Zomers bak ik weet ik hoe veel omeletten en uitsmijters met ham en kaas. Alleen IK voel me er niet goed bij om het zelf te eten, en daardoor kan ik soms, heel soms, mensen misschien een klein beetje meer bewust van maken dat vlees en zuivel eten een gewoonte is, en dat je best zonder kunt. (HALLO, JE KUNT GEWOON NOG OREO EN KRAKELINGEN ETEN, WAT WIL JE NOU NOG MEER?)

Hiephoi een foto van m’n vegan boodschappen van vanmiddag.