Terugblik naar Wenen

We zijn nu precies een week thuis na ons weekje naar Wenen. Het normale leven is weer begonnen. Milan is vrijdag begonnen aan zijn nieuwe baan (een echte grotemensenbaan) en ik ben ook weer begonnen met werken én sporten, dus we zitten weer lekker in ons ritme. Een mooi moment om even terug te blikken, vindt u ook niet?

Goed. Nog even over dat vliegen, hé. De heenweg ging prima. Het was donker buiten, dus we zagen niets en hadden dus ook geen idee dat we 11 kilometer hoog zaten. Ook zaten we in totaal met maar 19 mensen in het vliegtuig, dus de sfeer was heel relaxt. We stegen op vanaf de polderbaan, en menig vakantieganger weet dat het vliegtuig zo’n 20 minuten die kant op moet rijden. Het duurde zó lang! Dat maakte het voor mij alleen maar erger, omdat ik vol spanning zat en het dus ook nog superlang duurde voordat we daadwerkelijk zouden opstijgen. Maar het is gelukt, we zijn veilig geland en vond dat ik mezelf aanstelde over het vliegreisje. Ik vond het niet leuk want we hadden ook wel wat turbulentie, maar het viel uiteindelijk allemaal wel mee.

De terugweg was verschrikkelijk. Dat waren de ergste anderhalf uur van mijn leven. Ik ging er wat relaxter in dan op de heenweg, maar had wel gezonde spanning. Het opstijgen was vreselijk, want er gebeurde van alles. Gewiebel, gehobbel, alsof je op de golfen aan het surfen was op de oceaan. Onze medepassagiers vonden het ook niet tof, hoorde ik aan de reacties. Voor mij was dat de druppel om dramatisch te gaan huilen en half te zitten hyperventileren, zo’n anderhalf uur lang. Een hele aardige steward bood me nog een glaasje water aan en ik schaamde me echt kapot, maar goed. Milan bleef heel rustig, maar werd door mij een beetje meegetrokken in de paniekerigheid. Ikzelf zie het niet meer zitten om ooit nog te vliegen, eigenlijk.

Maar nu even over Wenen, want daar draait het allemaal om. We hebben in die vijf dagen nog nooit zo veel gelopen, denk ik. Ik had na dag drie echt enorme spierpijn in m’n benen, nog erger dan wanneer ik naar de sportschool ben geweest. We zijn bijna alle toeristische trekpleisters afgegaan en hebben ons kostelijk vermaakt. We hebben gebruik gemaakt van een hop-on hop-off-bus, inclusief commentaar over de stad, de straten en de gebouwen, dus we zijn helemaal op de hoogte.

Ook het eten was fantastisch. Milan kon zich als echte Duitser vergrijpen aan schnitzels en worsten, en ik kon mij als echte veganist vergrijpen aan vegan kebab, bonenschotels en noedels met groenten. Ik denk dat eten wel de rode draad was van onze vakantie, maar dat hebben we er ook meteen weer afgelopen. ER WAS TROUWENS OOK VEGA MCDONALD’S! Ons hotel zat naast een McDonald’s dus daar hebben we wel een keer gegeten (sorry mam), maar alles met kip kon vega gemaakt worden. Dus ik heb gewoon weer een McChicken gegeten en een McWrap. Wie had dat gedacht, dat ik dat ooit nog eens zou eten. Fantastisch, vond ik het.

 
Op deze foto’s is goed te zien dat Milan overal de schnitzel heeft gekeurd. 😉

We zijn ook nog naar het concert van Matt Corby geweest. Dat was eigenlijk de reden van ons tripje naar Wenen, en ik kon Milan met wat lichte chantage meekrijgen. Ik vond het concert echt heel mooi, Milan vond het vreselijk. Hij vond het voorprogramma wel heel goed, dus dat is dan wel positief. Ik wilde eigenlijk na het concert nog even buiten wachten om meneer Corby een handje te geven, maar Milan was moe en chagrijnig dus dat ging niet door. Uiteindelijk hadden we daar 2 uur in de regen moeten staan wachten hoorde ik, dus het is misschien maar goed geweest dat we meteen naar het hotel zijn gegaan. Dat was immers nog 3 kilometer lopen… Maar ik zal toegeven, ik was wel een klein beetje teleurgesteld.

Wat ons verder opviel waren de vele paardenkoetsen in het stadscentrum die daar stonden om toeristen een rondleiding door de stad te geven. Ik was vooral bezig met paardjes aaien en ‘aaaah, zielig’ te roepen, terwijl de koetsiers iedereen de koets in wilden lokken. Ook waren er in het centrum jongens in een Mozart-pakje (inclusief cape, ja ja), waar je om de vijf meter door aangesproken werd met de vraag of je misschien naar de opera wilde. Helemaal niet irritant. Verder zijn we nog naar een pretpark geweest en hebben we per ongeluk in een restaurant gegeten waar ze de beste schnitzel van Wenen schenen te hebben. Heeft Milan mooi even meegepakt!

Dit is ook de eerste vakantie met de GoPro en we hebben daar heel veel leuke foto’s en filmpjes mee gemaakt. Misschien dat ik ooit nog een compilatie maak van de filmpjes, da’s wel leuk.

Dit was echt een superslecht en onsamenhangend verhaal, dus dat wordt nu goedgemaakt met wat foto’s.