Joyce en Keane forever

Een groot deel van mijn leven bestaat uit het fan zijn van Keane. Lachen en huilen door hun muziek en mensen ontmoeten die hetzelfde voelen bij hun muziek als ik.

Laat ik bij het begin beginnen, dat is wel makkelijk. Daar voor gaan we terug naar 2004. Voor uw informatie, toen was ik dus 13 jaar, zat ik net op de middelbare school en vond ik het leven echt kut. Ik denk dat dat mijn manier van puberen was. Ik zat nog in een tussenfase van ‘zie mij vet gothic zijn met mijn zwarte make-up’ en ‘de wereld is klote dus ik sluit mezelf op in mijn kamer en luister de hele dag alleen maar naar depri-muziek’. In die fase heb ik best wel lang gezeten, ook omdat ik het gevoel had dat niemand mij begreep, behalve de muziek. Daar werd ik dan blij, gelukkig of verdrietig van en kon ik mijn emoties de vrije loop laten gaan.

In het jaar 2004 brak Keane door. Voor wie dat niets zegt: Keane is een Engelse band (Nee, het is niet Kane uit Nederland met Dinand…) met drie bandleden, zónder gitaar en braken door met het nummer Somewhere Only We Know. Google het maar even, anders. Ik vond hun het een verschrikkelijk nummer toen het net op de radio was, echt vreselijk. Zo zeikerig en saai, ik kon er niet naar luisteren. Hun tweede hitje (Everybody’s Changing) vond ik ook niet denderend, maar het bleef dagenlang in mijn hoofd zitten, waardoor ik mezelf verplichtte om het nummer op te zetten, zodat het uit mijn hoofd ging. Stiekem vond ik het toen eigenlijk best een leuk nummer. Ik luisterde de rest van de cd en zo is het begonnen. Ik was fan, maar dan ook echt een fan. Mijn MP3-speler stond vol met alleen maar liedjes van Keane, ook nummers die nu nergens meer terug te vinden zijn, allemaal van die vage demo’s en zo. Ik kende ze allemaal. Tranen met tuiten heb ik soms gehuild, omdat ik het zo fantastisch vond.

Op een dag kwam ik op een site terecht, waar alle Keane-fans online bijeenkwamen om over Keane te praten. Ook wel een forum genoemd, lieve mensen. Maar tegenwoordig weet waarschijnlijk niemand meer wat dat is. Vroeger hadden we namelijk nog geen WhatsApp, Snapchat en Instagram, maar een forum, MSN en Hyves. Dat waren nog eens tijden. Maar goed, er ging een wereld voor mij open toen ik dat forum vond. Ik meldde me aan, stelde me voor en mengde me in alle gesprekken. Eindelijk had ik een plek gevonden waar ik begrepen werd en waar ik de mensen ook begreep. Wij deelden namelijk allemaal hetzelfde: de liefde voor de muziek van Keane.

Uiteraard word je als groot fan automatisch een soort groupie, dat is gewoon zo. Je waardeert de muziek van een band, waardoor je de bandleden ook begint te waarderen en dan alles fantastisch vindt wat ze doen. Keane heeft maar 3 bandleden, maar elk lid van het forum vond één van de drie wel leuk. Veel onderwerpen op het forum gingen dan ook over de mooie blauwen ogen van Tim, het haar van Tom, de blik van Richard, noem maar op. Maar er werden ook persoonlijke dingen gedeeld. Relatiebreuken, gevoelens, foto’s van onszelf. We waren echt een hele hechte groep, en we praatten elke dag úrenlang op het forum. Het was echt fantastisch.

Uiteindelijk werd er een meeting georganiseerd om elkaar in het echt te ontmoeten. Ook dat was een groot succes. En nu, 12 jaar later, doen we dat nog steeds. We zijn niet meer met zo veel als in het begin, maar het is altijd nog even gezellig. Gisteren hebben we bijvoorbeeld met z’n vijven in Den Haag koffie gedronken en het is altijd zo leuk om elkaar dan weer te zien en bij te praten over hoe het leven bij iedereen loopt. We wonen allemaal verspreid over heel Nederland, dus we zien elkaar niet heel regelmatig. Geen van allen is meer groot Keane-fan. We waarderen het allemaal nog steeds wel, maar het is niet zo dat we het dagelijks nog luisteren. Wel heeft iedereen er nog hele goede herinneringen aan, dat schept ook nog steeds een band.

Wanneer het precies was weet ik niet, maar de eerste keer dat ik bij een concert van Keane was heb ik het echt niet droog gehouden. Echt stom, maar dat gevoel was echt onbeschrijflijk als de mensen die je via internet en van veraf hebt bewonderd ineens voor je neus op een podium staan. Op dat moment was dat echt het mooiste moment uit mijn leven, dat weet ik zeker. Heel veel forumleden hadden elkaar al hadden ontmoet bij concerten, maar ik kon nooit naar die concerten omdat ik óf geen geld had, óf van mijn ouders niet alleen mocht gaan. Ooit had ik de kans om naar Amsterdam te gaan voor een concert, iemand van het forum die ook ging had een kaartje over. Dat was precies op een dag dat we een weekendje weg waren met familie. Ik mocht niet gaan, en ik heb echt keihard gehuild. Volgens mij ben ik dat hele weekend ook echt chagrijnig geweest. Even om aan te tonen hoe erg ik het vond om een concert te missen en hoe ver mijn fan zijn ging. Ik had zelfs een Keane-dagboek, waarin ik al mijn belevenissen en gevoelens rondom Keane in opschreef…

Ooit heb ik de eer gehad om een cd te laten signeren door Keane. Ik was doodsbang en wist ook totaal niet wat ik moest zeggen. Stom is dat eigenlijk, het zijn mannen die muziek maken, maar omdat je dan toch tegen ze op kijkt, is het ineens vet eng om ze onder ogen te komen. Vind ik dan.

Sinds 2004 is Keane best wel de rode draad door mijn leven. Ik blijf hun oudere nummers mijn hele leven waarderen, dat weet ik zeker. Ze zijn nu eventjes uit elkaar, maar als ze ooit weer gaan optreden ben ik er zeker bij. Mijn liefde voor Keane gaat nooit over.
Ook is het leuk dat de forummers gewoon contact blijven houden. We kennen elkaar dus al echt 12 jaar en hebben alle fases van elkaars leven zo’n beetje meegemaakt. Het is niet zo dat we elke maand afspreken, maar als we elkaar weer zien, is het toch weer als vanouds. Of het nou drie jaar geleden is dat we elkaar gezien hebben, of drie weken. Ik hoop toch echt dat we dit altijd blijven doen, ook al zitten we oud en versleten in het bejaardenhuis.