Lampenkap Ger

Afgelopen dinsdag begon als een normale dinsdag. Rond half 9 rolde ik m’n bed uit, sprong onder de douche en draaide een wasje. Niets raars aan, zo begin ik bijna elke ochtend als ik geen sporten op de planning heb staan. Milan had de katten al eten gegeven, dus daar hoefde ik ook niet meer naar om te kijken. Toen ik beneden kwam, zat Ger op de deurmat en dat vond ik gek. Normaal gaat hij na het eten altijd naar buiten en is hij de hele ochtend nergens meer te bekennen. Omdat katten gewoontedieren zijn, vond ik het opvallen dat hij nu gewoon thuis was. Ik gaf hem een aai over zijn bol, en toen viel me op dat er iets aan zijn buik hing. Eerst dacht ik dat het misschien bebloede veren waren van een vogel die hij gesloopt had, want dat zou niets nieuws zijn. Even later zag ik dat het aan zijn buik vast zat en het dus een hele reep van zijn eigen huid was die er bij hing. Toen gingen bij mij de alarmbellen rinkelen en ik heb meteen de dierenarts gebeld. Zij zei dat ik direct langs moest komen omdat het waarschijnlijk gehecht moest worden.

Ik ben als een gek naar boven gelopen om een reismandje te halen en probeerde Ger voorzichtig in het mandje te krijgen, zonder aan zijn buik te komen. Ger is nogal een grote, sterke kat. Hij bood heel veel weerstand, en omdat ik hem geen pijn wilde doen, liet ik hem winnen. Helaas was ik in al mijn haast vergeten het kattenluikje dicht te doen, en Ger rende als een gek naar buiten. Weg, Ger. Ik ben naar buiten gelopen door de straat, maar hij was nergens te bekennen.

Nogal in paniek schakelde ik hulp in en m’n vader, moeder en zusje hebben meegeholpen met zoeken. Na een tijdje gaven we op en hoopten we dat hij uit zichzelf weer thuis zou komen. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook altijd zo, maar het zat me niet lekker. Mijn lieftallige zusje gaf als tip om op een Facebookpagina van vermiste dieren in Zeewolde een oproep te plaatsen dat mensen misschien naar Ger uit zouden kijken. Vond ik een goed plan, en het bericht werd ook meerdere keren gedeeld. Ook Milan was van plan naar huis te komen om uit te kijken naar Ger, en mij af te lossen want ik moest gewoon werken. Op tijd op werk komen ging mij al niet meer lukken, dus ik had al laten weten dat ik niet eerder aan het werk ging voordat we Ger te pakken hadden. Noem me een overbezorgde kattenmoeder, maar ik was echt een beetje in paniek.

Allerlei scenario’s schoten door mijn hoofd. Wat nou als de wond zo diep was dat hij nu gewoon ergens dood in de bosjes ligt? Of hij zo zwak is dat iemand hem aanrijdt? Of dat iemand een gewonde kat ziet lopen en deze mee naar huis neemt? Het was onderhand half 12 dus ik was al ruim 2,5 uur aan het zoeken en de moed zakte me in de schoenen.

Ik besloot even iets te eten en dan voor een laatste keer nog een rondje te lopen. Ik liep langs ons huis, en zag een schim van een grote kat voorbij schieten. Het zal toch niet…? Dus ik liep daarheen, roepend en fluitend omdat ik dacht dat het Ger was. Helaas was het een andere kat, maar waarschijnlijk was de paniek en opluchting in mijn stem zo hoorbaar, dat Ger uit de bosjes kwam lopen. Ik ben als een gek naar binnen gerend, heb m’n vader laten weten dat Ger terecht was en heb een bakje eten gevuld. Ik liep naar de desbetreffende plek en Ger was weer weg. Ondertussen kwam m’n vader aan met een reismandje. Hij bleef op die plek en ik liep nog een rondje. Ik weet namelijk dat hij vaak bij iemand in de tuin zit, dus ik liep daar heen. En verdomd, daar zat hij! Ik heb het bakje eten voor zijn neus gezet en snel m’n vader gehaald. Samen hebben wij hem, met heel, heel veel moeite, in het mandje gekregen. Ik vond het vreselijk, maar na 3 uur (!) zoeken was hij ein-de-lijk terecht!

Op dat moment kwam Milan net aanrijden en zijn we met z’n drieën én Ger naar de dierenarts gegaan. De wond was best diep en groot en waarschijnlijk is hij achter iets scherps blijven haken. Bijvoorbeeld een spijker op een schutting. Hij moest gehecht worden, dus hij moest bij de dierenarts blijven. Ik ben daarna aan het werk gegaan, en Milan heeft hem ‘s avonds weer opgehaald.

Ger is best een stoere, grote kat. Zo’n beetje alle buurtkatten zijn bang voor hem, en hij terroriseert al die katten. En kikkers. En muisjes. Hij heeft nu zo’n lampenkap op, dus ik denk dat alle buurtkatten hem nu niet meer zo serieus nemen. Wel vind ik het echt zielig, omdat Ger normaal zo stoer is en nu echt een zielig bolletje wol is wat de hele dat ligt te slapen.

Hij moet tien dagen binnenblijven, dus nog een weekje te gaan. Hij wordt met de dag iets levendiger dus hij begint ook steeds meer aan die lampenkap te krabben en het kattenluikje te slopen omdat hij naar buiten wil. Nog even doorbijten. Maar ik als overbezorgde mama ben intens gelukkig dat hij weer thuis is.

Overigens kunnen we nu wel hilarische grapjes maken. ‘Kappen, Ger’, is een hele populaire omdat hij natuurlijk een kap op heeft. Snap je? Zo grappig, echt ongekend. Niet normaal leuk. Dus.