Even je leven overdenken is goed voor je

Het is woensdagmiddag, 11 januari. Ik ben aan het werk, maar heb er weinig zin in. Ik loop richting de vriezer en baal van de dag. Ik vraag me af hoe het komt dat ik ben waar ik nu ben, dat ik sta waar ik nu sta en dat ik daar niet tevreden mee ben. ‘Dat komt allemaal door jezelf, sukkel’, zeg ik hardop tegen mezelf, waarna ik hoofdschuddend de koude vriezer uit loop, de deur dichtgooi en met wat dozen weer terug naar de keuken loop.

Steeds vaker ben ik niet blij met waar ik sta in het leven. Het heeft me zo’n 26 jaar van m’n leven gekost om erachter te komen dat je zelf degene bent die de dingen kan en moet veranderen. Lekker op tijd, toch?

Sinds mijn soort van burn-out en het moment dat de dokter zei dat ik het rustiger aan moest doen, ben ik gaan nadenken over mijn leven. Voor mij was dat het moment om dingen anders aan te willen pakken. Ik ben begonnen met meer dingen alleen doen, en minder afhankelijk te zijn van anderen. Ik heb gekampt met paniekaanvallen en hyperventilatie (Jezus, wat een aansteller ben ik eigenlijk hé?!) en durf daardoor niet meer alleen weg of dingen te ondernemen. Toen ik voor het eerst alleen naar Noordwijk ging voor m’n extensions zat ik me daar zo druk om te maken, dat ik halverwege om wilde keren om weer naar huis te gaan en de hele afspraak af te zeggen. Ik heb toch doorgezet en ben daar blij om, want het viel allemaal hartstikke mee.

Dat moment was een kleine overwinning, hoe stom dat ook klinkt. Daarna ben ik elke keer vol goede moed naar Noordwijk gereden, ging ik in m’n eentje naar Amsterdam en Lelystad voor een tattoo en besloot ik meer en vaker op verschillende functies te solliciteren.

Begin december zag ik een vacature van een bedrijf in Amsterdam, het moederbedrijf van Personal Body Plan. Da’s het sportprogramma wat ik sinds april 2015 doe, en na m’n halve burn-out sinds december weer opgepakt heb. Ik durfde niet te solliciteren, ondanks dat de vacature zo’n beetje mijn droombaan omschreef. Heel lang stond de vacature open als tabblad op m’n laptop. Elke keer zag ik ‘m voorbij komen. Op een avond dacht ik ‘fak it, ik stuur gewoon een mailtje!’. Niet veel later kreeg ik een mail terug met de vraag of ik op gesprek wilde komen…

Zonder enkele verwachtingen ging ik op gesprek. Het was een heel leuk gesprek bij een bedrijf waar vanaf het moment dat ik binnen kwam wandelen een hele goede sfeer hing. De dag na het gesprek mocht ik een ochtendje mee komen draaien om te zien of ik in het team paste en of ik het zelf wat vond. Na die ochtend was ik om. De functie was voor een deel horeca en deel achter de desk. Daar ben je het aanspreekpunt van iedereen die binnenkomt en doe je lichte administratie, maar ook wasjes draaien en de boel schoon en in orde houden. Het uitzicht wat je vanaf daar hebt, zijn sportende mensen. Gelijkgezinden en gemotiveerde mensen die allemaal een doel hebben wat ze willen behalen, die na hun training nog even koffie bij je komen drinken of een gezonde snack of maaltijd komen nuttigen.

Ik zou diezelfde week nog bericht krijgen over hoe en wat. Dat was op dinsdag in de week voor kerst. Ik kreeg geen bericht die week. De week er na was de desbetreffende persoon een weekje vrij, dus ik besloot het af te wachten tot het nieuwe jaar. In totaal heb ik vier keer gemaild naar verschillende e-mailadressen binnen het bedrijf, maar kreeg geen reactie. Ik voelde niets meer dan diepe teleurstelling, maar had ook het gevoel dat er iets niet klopte.

Die woensdag, toen ik mijn leven overdacht in de vriezer op m’n werk, werd ik aan het eind van de middag gebeld door een nummer wat ik niet kende. Het was de dame waarmee ik het gesprek had gehad.

Wat bleek: er was iets mis met haar mail. Ze had me in de week voor kerst al iets laten weten en me de vraag gesteld wanneer ik beschikbaar was. Ze vond het raar dat ze niets meer van mij hoorde, omdat ze het een heel positief gesprek vond. Lang verhaal kort: maandag heb ik m’n eerste inwerkdag!

Ik was een beetje bang voor nog meer teleurstelling. Dat ik alsnog bericht zou krijgen dat ik niet hoefde te komen, maar er is nu al een account aangemaakt met mijn naam, inclusief zakelijke mail, dus het gaat helemaal goed komen. Misschien wil ik het nog niet geloven.

Het is geen fulltime baan, maar na zo’n anderhalf jaar solliciteren en uitzendbureaus af gaan en alleen maar afgewezen te worden of niet verder te komen dan een eerste gesprek, voelt dit echt als een overwinning. Jullie begrijpen misschien wel dat ik niet kan wachten tot het maandag is.

Ondanks ik nu drie verschillende baantjes heb, komt er nu wel een lichtpuntje in m’n leven door deze nieuwe uitdaging. Wie weet kunnen we dan eindelijk wat meer in de buurt van Amsterdam gaan wonen…